آزادی یعنی ملّت ما در چارچوب قانون خود - و نه قانون تحمیلی دیگران - مسئولان کشور را انتخاب می کند. اگر از عملکرد آنها راضی بود، این انتخاب را ادامه می دهد؛ اگر راضی نبود، آنها را کنار می گذارد و دیگران را انتخاب می کند. این مهم ترین شاخه آزادی در کشور ماست. امروز در کشور ما آزادی فکر و آزادی بیان به طور کامل وجود دارد؛ حالا رادیوهای بیگانه برخلاف این بگویند؛ خود ملّت می بیند. کسانی هستند که نه نظام را قبول دارند، نه دولت را قبول دارند، نه رهبری را قبول دارند؛ اما صحبت می کنند و نظرات خود را می گویند؛ کسی هم به کار آنها کاری ندارد. امروز هیچ کس به خاطر این که طبق عقیده خود حرف زده است، مورد مؤاخذه دستگاه نیست. البته آنها باز هم ناراضی اند و نارضایتی شان به خاطر این است که مردم به حرف آنها گوش نمی دهند. این تقصیر کسی نیست؛ مردم آنها را دوست ندارند و از آنها خاطره خوشی در ذهنشان نیست. مردم اشباه و نظایر آنها را در گذشته نزدیک از اوّل انقلاب تا الان دیده اند؛ لذا به آنها اطمینان ندارند؛ این تقصیر کسی نیست. بنابراین آزادی وجود دارد.
3. خودباوری
سوم، خودباوری. این ملّت بر اثر انقلاب اسلامی و نظام اسلامی به خودباوری دست یافت - یعنی باور کرد که می تواند - این را امام به ما درس داد و فضای عمومی نظام اسلامی این را برای ما به ارمغان آورد. امروز جوان ما، دانشجوی ما، استاد ما، پژوهشگر ما، صنعتگر و سازنده ما باور دارد که می تواند. این خودباوری در علم به ما کمک کرد. ما امروز در میدان علم پیشرفتهای زیادی کرده ایم؛ اما هنوز عقبیم. هیچ کس خیال نکند که چون در میدان علم پیشرفت کرده ایم، به مقصد رسیده ایم و دیگر بس است؛ نه، ما را خیلی عقب نگه داشته اند؛ ولی ما پیشرفت کرده ایم و در این بیست وپنج سال خیلی جلو آمده ایم. طبق آمار، در دوران انقلاب، نسبت پیشرفت علمی ما از همه دنیا بالاتر و بیشتر بوده است! چند روز قبل که جوانان نخبه پیش من آمده بودند، این نکته را به آنها هم گفتم. خودباوری در علم، سیاست و در دفاع از کشور به ما کمک کرد. در دوران جنگ هشت ساله اگر خودباوری نداشتیم، پدر این ملّت درآمده بود و این کشور پامال شده بود. همین بود که جوان بیست وپنج ساله به خودش باور و اعتقاد و اتّکاء داشت. یک لشکر را به یک جوان بیست وپنج ساله می سپردند؛ می رفت می ساخت، می پرداخت، آماده می کرد، حرکت می کرد، اقدام می کرد و کارهای بزرگ انجام می داد. امروز این خودباوری وجود دارد. دانشگاههای ما امروز کار علمی می کنند؛ جوانان ما پیشرفتهای علمی می کنند؛ در بخشهایی پیشرفتهای علمی ما دنیا را نگران کرده است؛ این به برکت انقلاب است. نمی خواهند ملّت و کشور ایران از لحاظ علمی پیشرفت کند؛ این را صریحاً گفته اند. یک کشور تا پیشرفت علمی و پیشرفت اقتصادی نداشته باشد، همیشه قدرتمندان به او زور می گویند. کشور ژاپن که تحت سلطه و تحت اشغال بود، خود را جمع وجور کرد و از لحاظ علمی پیشرفت نمود. غربیها که هیچ مایل نیستند به منطقه شرق نگاهی بیفکنند و به غیر نژاد اروپایی توجّهی بکنند، به خاطر پیشرفت علمی مجبورند آن را جدّی بگیرند. در بعضی از مراکز سیاسی یا سیاسی - علمی امریکا گفته اند ما نمی خواهیم یک ژاپن اسلامی به وجود آید! ژاپن اسلامی یعنی شما. گفته اند نمی خواهیم بگذاریم ملّت ایران از خود پیشرفت علمی نشان دهد. اینها حرکت ملّت ایران را می بینند؛ این خودباوری را می بینند؛ این هم از برکات انقلاب و نظام اسلامی بود.
4. پیشرفت
چهارم، پیشرفت است. علی رغم آنچه دشمنان ما می خواستند و امروز تبلیغ می کنند، ما پیشرفت کرده ایم. معنای این پیشرفتها این نیست که ما به هدفهای خود رسیده ایم. من بارها گفته ام، الان هم می گویم: بنده به عنوان یک طلبه انقلابی معتقد به اسلام و انقلاب، اعتقادم این است که در بسیاری از اهداف خود هنوز در نیمه راه هستیم. ما عدالت اجتماعی و بنیان کنی فقر و آبادسازی همه جانبه کشور را می خواستیم؛ اما هنوز به آن مقاصد نرسیده ایم و در وسط راه هستیم؛ در عین حال حرکت کرده ایم و جلو آمده ایم و بخش مهمّی از راه را پیش رفته ایم. این کارها را انقلاب و نظام اسلامی کرد.
این چهار رکن اساسی انقلاب به برکت اسلام و زیر پرچم اسلام بوده است. اگر اسلام نبود، استقلال و آزادی و خودباوری و پیشرفت به دست نمی آمد؛ اینها را اسلام به ما داد؛ اینها موهبت اسلام است. یک عدّه با نام اسلام، یک عدّه با احکام اسلام، یک عدّه با روح اسلام مخالفت می کنند؛ اینها نمی فهمند چه ضربه ای به کشور و آینده کشورشان می زنند. «یکی بر سر شاخ بن می برید». اینها می خواهند بن حرکت ملّت ایران را ببرند. البته خوشبختانه قدرت این شجره طیّبه و استقامت آن بیش از این حرفهاست. علی ایّ حال، عدّه ای زخم می زنند؛ اما اشتباه می کنند.
بیانات در خطبه های نمازجمعه تهران ـ 24/11/82
علّت دشمنی مستکبران با انقلاب
دشمنیها چیست؟ عدّه ای خیال می کنند مسئولان انقلاب یا امام رضوان الله علیه دشمن تراشی کرده اند؛ نه، قضیه این نیست. اگر شما خانه ای داشته باشید که گردن کلفت و ظالمی سالها آن را غصب کرده باشد، بعد شما با اسناد و مدارک به مراکز قانونی مراجعه کنید و ایستادگی کنید تا خانه را پس بگیرید، طبیعی است که آن غاصب با شما دشمن خواهد شد. نمی شود شما را ملامت کرد که دشمن تراشی کرده اید؛ شما خواسته اید حقّ خود را بگیرید؛ این دشمن تراشی نیست. سفره ای در مقابل بیگانگان پهن بود و بر سر این خوان یغما هر کاری می خواستند، می کردند. انقلاب این سفره را جمع کرده؛ معلوم است دشمن می شوند و کینه بر دل می گیرند و غیظ پیدا می کنند. این انقلاب در دنیای اسلام و دنیای عرب امیدها را زنده کرد. وقتی انقلاب ما پیروز شد، به طور کلّی دنیای عرب و دنیای اسلام در یک حال رکود و سکوت و نومیدی به سر می برد؛ صهیونیستها کار خودشان را پیش برده و همه را ترسانده بودند و هیچ ملتی گمان نمی کرد در امیدی برایش باز باشد. ناگهان دروازه عظیم فرج گشوده شد و ملّتها امید پیدا کردند. صهیونیستها خیال می کردند فلسطین را خورده اند و تمام شده است. شما ببینید امروز ملّت فلسطین با همه وجود و با همه توان وسط میدان آمده است و با این که فشار زیادی هم روی او وارد می کنند، باز ایستاده است. این فقط شکست اسرائیل نیست؛ این شکست امریکاست؛ این شکست همه قدرتهای صهیونیستی است که بر دنیا مسلّطند. یک ملّت بی سلاح محصور در اراضی فلسطین، همه اینها را عاجز و بیچاره کرده است. این روح امیدواری بود که ملّت لبنان را بیدار کرد. همان ایام انقلاب ما، لبنان غوغایی بود؛ صهیونیستها هر کاری می خواستند، با لبنان می کردند: حمله می کردند،
می کشتند، تجاوز می کردند و هواپیماهایشان در آسمان لبنان می آمدند و می رفتند؛ مثل این که آسمان کشور خودشان است! در عوض، گروههای لبنانی به جان هم افتاده بودند. نزدیک پیروزی انقلاب، یک نوار دو ساعته از مرحوم دکتر «چمران» آورده بودند؛ بنده در مشهد آن را گوش می کردم. خودش در لبنان بود و جزئیات مصیبت های مردم لبنان را در آن جا شرح می داد. الان کار مردم لبنان به جایی رسیده است که به اسرائیل ضربه ای می زنند که از اوّل حضور صهیونیستها در این منطقه، هیچ دولت عربی چنین ضربه ای به آنها نزده است. دو سال قبل، آنها را وادار به عقب نشینی کردند؛ چند هفته پیش هم علی رغم صهیونیستها چند صد زندانی خود را آزاد کردند و قدرتمندانه جشن گرفتند. اگر در دل ملتی امید نباشد، این چیزها پیش نمی آید؛ این امید را شما دادید. امروز این امیدآفرینی در همه دنیای اسلام و عرب به چشم می خورد، که مجال نیست جزئیات نمونه ها را به شما عرض کنم. انقلاب ایران دنیای اسلام را امیدوار و زنده کرد. معلوم است وقتی انقلاب با این خصوصیات وارد میدان می شود، کسانی که از رکود و ضعف دنیای اسلام بهره مند بودند، با آن دشمن می شوند؛ یک موجود زنده هم که ما باشیم، از خود دفاع می کنیم. یک ملّت وقتی زنده است و با او دشمنی کرده اند، طبیعی است که عکس العمل نشان می دهد. نمی شود ما دست بسته بنشینیم، با ما دشمنی کنند - دشمنی سیاسی، دشمنی اقتصادی - ما هم بگوییم چون نمی خواهیم دشمن تراشی کنیم، ساکت بمانیم و از خود دفاع نکنیم! این که منطق عقلایی نیست. مسأله دشمنی ها این است.