شخصى از انصار (مسلمین مدینه) براى درخواست کمک مالى به حضور امام حسین(ع) آمد و تقاضاى کمک کرد.

امام حسین(ع) فرمود:‌‌اى برادر انصارى! آبرو و شخصیت خود را از سؤ ال رودررو، حفظ کن، درخواست خویش را در نامه‌اى بنویس، که من به خواست خدا آن‌چه را که موجب شادى تو است انجام خواهم داد.

مرد انصارى در نامه‌اى نوشت: اى حسین(ع) پانصد دینار به فلانى بدهکارم، و اصرار مى‌کند که طلبش را بپردازم، با او صحبت کن تا وقتى که پولدار شدم، صبر کند.

وقتى امام حسین(ع) نامه او را خواند، به منزل تشریف برد و کیسه‌اى حاوى هزار دینار آورد و به آن مرد انصارى داد و فرمود: «با پانصد دینار، بدهى خود را بپرداز و با پانصد دینار دیگر، زندگى خود را سروسامان بده، و حاجت خود را جز نزد سه نفر نگو: 1- دیندار 2- جوانمرد 3- صاحب اصالت خانوادگى؛ چرا که در مورد آدم دیندار، دین، نگهدار او است (و مانع آن است که آبروى تو را ببرد) و در مورد جوانمرد، او به خاطر جوانمردى، حیا و شرم مى‌کند، و در مورد کسى که اصالت خانوادگى دارد، او به خاطر نیازت، آبروى تو را نمى‌ریزد، بلکه شخصیت تو را حفظ مى‌کند و بدون برآوردن حاجتت، رد نمى‌شود.»