. والدین

معاویه

پدر یزید نیز دارای سابقه ولاحقه بسیار منفی بود تا جایی که پیامبر اسلام (ص) درباره او چنین می‌فرماید: «همانا معاویه در تابوتی از آتش در پست‌ترین جایگاه جهنم قرار می‌گیرد که در آن لحظه می‌گوید ای خدای بخشنده، ای خدای مهربان رحم کن، فرشتگان به او می‌گویند هم اکنون خدا را می‌خوانی؟ در حالی که در گذشته نافرمانی کرده و از فاسدان بودی»(1)

او که سیاستمداری فاسد بود، آن‌چنان سیستمی را در مدار حکومتی خود اجرا نمود، که به سمت هدم کامل اسلام ناب می‌انجامید. بی‌دلیل نبود که یک دانشمند آلمانی در جمله‌ای بیان داشت که: «شایسته است ما مجسمه معاویه را از طلا بسازیم و در میادین شهرهای بزرگ خود نصب کنیم؛ زیرا که او علی(ع) را مشغول ساخت وگرنه اگر علی(ع) با روش‌های صحیح و منطبق با حق خود از اسلام تبلیغ می‌کرد، همه مسلمان می‌شدند و امروز یک نفر مسیحی هم وجود نداشت.»(2) تبیین رذایل معاویه، خود مبحثی جداگانه می‌طلبد که مقال و مجال حاضر از ذکر آن معذور است.

میسون

مادر یزید زنی مسیحی به نام میسون بود. این زن در «حوارین» که یکی از روستاهای حلب است سکونت داشت و با پدر و بستگانش به صورت بادیه نشین به سر می‌برد و در زیبایی و خوش اندامی شهرتی بسزا یافته بود. دلالان وصف جمال او را به گوش معاویه رسانیده و به قدری او را زیبا جلوه دادند که معاویه ندیده دلباخته او می‌گردد و در 52 سالگی او را از حوارین به شام می‌خواند و به ازدواج خود درمی‌آورد. مورخین نوشته‌اند. میسون موقعی که به نکاح معاویه درآمد با کره نبود و در حوارین با یکی از جوان های روستا رابطه داشت. در بحارالانوار از کتاب «الزام الناصب» و غیره نقل شده است که: «میسون»، غلام پدرش را بر خود متمکن ساخته و به خویشتن راه داده، و یزید را بارور گردید و اتفاقاً در همین زمان بود که معاویه خواستار او شد. ابن کلبی در کتاب «المثالب» و میدانی در «بهجه`المستفید» نقل کرده‌اند: میسون که دختر بجدل کلبیه بود در حالی به معاویه پیوست که به یزید آبستن بود.(3)

اجداد و والدین امام حسین(ع)

امام حسین(ع)، از جدش محمد بن عبدا...(ص) بود که خداوند در وصفش فرمود: «لو لاک لما خلقت الا فلاک». پدرش علی ابن ابی طالب، زاهدترین انسان دوران بود و مادرش فاطمه `الزهراء (س) برترین زنان عالم و این خود نوعی تضاد بین دو رهبر نبرد عاشورا را مشخص می‌نماید.

ب) تضاد در شخصیت

دیگر تضاد موجود بین رهبران نبرد عضر عاشورا در شخصیت و گوهره انسانیت حسین (ع) و یزدبن معاویه بود.

1. یزید

در تبیین خلقیات یزید، می‌باید چندین جلد کتاب نوشت، اما در این مجال کوتاه فقط به ذکر چند نمونه کوتاه می‌پردازیم. وی که از کودکی به رویه مسیحی بیابانی تربیت شده بود، شخصی سگباز، شرابخوار، میگسار، قمارباز، خشونت‌طلب، سفاک و مشهور به انواع رذایل دنیایی بود مسعودی از مورخین معروف می‌نویسد: یزید اهل مرطوب و عیاشی، سگ‌بازی و میمون‌بازی بود، مجلس شراب تشکیل می‌داد. روزی بعد از قتل امام حسین(ع) در مجلس شراب گفت که برای این زیاد هم قدحی را پر کنند و بعد دستور داد که خوانندگان بخوانند. اصحاب و مأمورین یزید نیز مثل خود او اهل فسق و فجور بودند و در ایام او، در مکه و مدینه خوانندگی و استعمال لهو و لعب ظاهر شد و شرب خمر علنی گشت.(4) نقل شده است که روزی یزید مجلس بزم و شرابی مهیا ساخت که صدای اذان به گوشش رسید، به او گفتند وقت نماز است، یزید پاسخ داد این مجلس شراب بهتر از نماز است و من جریان بهشت را به ته پیاله‌ها خریده‌ام.(5) عبد ا... بن حنظله نیز می‌گوید: به خدا ما با یزید ملاقات نکردیم مگر این‌که می‌ترسیدیم از آسمان سنگی ببارد؛ زیرا یزید با مادر و دختر و خواهر خود زنا می‌کرد، شرابخوار بود و نماز نمی‌خواند.(6)

اما در مقابل، رهبر جبهه حق، یعنی امام حسین(ع) دارای فضایل بس عظیم می‌باشد بدانگونه که قلم از ذکر و کتابت آن معذور است. او محبوب دل پیامبر اسلام (ص) بود و در خلقیات آراسته به انواع مکارم اخلا‌قی و محاسن وجودی بود هم او که یکی از رموز حروف مقطعه «کهیعص» در سوره مبارکه مریم بود. (7) هم او که جد بزرگوارش دوستی او را موجب دوستی با خدا می‌داند.(8) و او را یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت نام می‌دهد.(9) تضاد شخصیتی بین آن دو نوعی ناسازگاری را رقم زد تا بدانسان که وقتی بیعت یزید از حسین خواسته شد، او ندای «هیهات منا الذله» و «و علی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه` براع مثل یزید» سر داد و بدینگونه این تضاد به نهضت عاشورا منتج شد.