حضرت حسین بن علی (ع)‌ در آخرین دقایق زندگی‌اش چشم‌ها را باز کرد و به سوی آسمان متوجه گردید و برای آخرین بار با پروردگار خویش، چنین مناجات و راز و نیاز نمود.

«ای خدایی که مقامت بس بلند، غضبت شدید، نیرویت بالاتر از هر نیرو، تو که از مخلوقات خویش مستغنی هستی و در کبریا و عظمت فراگیر، به آن‌چه بخواهی توانا، رحمتت به بندگانت نزدیک، وعده‌ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زیبا، به بندگانت که تو را بخوانند نزدیک هستی، و بر آن‌چه آفریده‌ای احاطه داری، و هر کس که از در توبه درآید پذیرایی، آن‌چه را اراده کنی توانایی، آن‌چه را بخواهی درک توانی کرد، کسی را که شکرگزار تو باشد شکرگزاری، یاد کننده‌ات را یاد آوری، من تو را خوانم که نیازمند توام،‌به سوی تو روی آرم که درمانده توام، ترسان به پیشگاهت فزع می‌کنم، غمگین در برابرت می‌گریم، از تو مدد می‌طلبم که ناتوانم، خود را به تو وامی‌گذارم که بسنده‌ای. خدایا! در میان ما و قوم ما داوری کن که آنان از راه مکر و حیله وارد شدند و دست از یاری ما برداشتند و ما را، که فرزندان پیامبر و حبیب تو محمد (ص) هستیم، کشتند؛ پیامبری که به رسالت خویش برگزیده‌ای و امین وحی خویش گردانیده‌ای، ای خدا! ای مهربان‌ترین! در حوادث، بر ما گشایش و در پیشامدها، بر ما خلاصی عنایت کن».

امام (ع) مناجات خویش را با این جملات به پایان رسانید: «در مقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم ای پروردگاری که جز تو خدایی نیست! ای فریادرس دادخواهان که مرا جز تو پروردگاری و معبودی نیست! بر حکم و تقدیرت صابر و شکیبا هستم. ای فریادرس آن‌که فریادرسی ندارد! ای همیشه زنده‌ای که پایان ندارد! ای زنده کننده مردگان! ای خدایی که هر کس را با اعمالش می‌سنجی! در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی».

آن‌گاه که صورت به خاک می‌گذاشت گفت: «بسم ا... و با... و فی سبیل ا... و علی مله` رسول ا...»

لهوف سید ابن طاووس،ص110